Πριν από λίγες μέρες βρέθηκαμε στα Τρίκαλα Κορινθίας. Αποφασίσαμε να κάνουμε αυτή την εξόρμηση κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή και μάλιστα προπαραμονές τριημέρου. Καταλαβαίνετε λοιπόν, ότι οι επιλογές διαμονής ήταν πολύ περιορισμένες. Έτσι, από τις δύο πανσιόν που είχαν ελεύθερα δωμάτια στην περιοχή, αποφασίσαμε να μείνουμε στο "Καρτέρι του Λεωνίδα". Μια πανσιόν στο χωριό Καρτέρι, μετά τη Στυμφαλία.
Είχα ακούσει παλιότερα γι' αυτή τη πανσιόν, σε κάποιο τηλεοπτικό ρεπορτάζ, σχετικό με την περιοχή και τον αγροτουρισμό. Το ρεπορτάζ μάλιστα είχε παρουσιαστεί σε κρατικό κανάλι κι έτσι σκέφτηκα ότι ίσως να ήταν η καλύτερη μεταξύ των δύο επιλογών που είχα διαθέσιμες. Λάθος, μεγάλο λάθος.
Το "Καρτέρι του Λεωνίδα" λοιπόν, έχει χτιστεί στον πίσω, ακάλυπτο χώρο της ομώνυμης ταβέρνας που προϋπήρχε. Με την πρώτη ματιά μου θύμισε παράνομο πανω-σήκωμα. Όχι ότι είναι παράνομη. Κάθε άλλο, νομιμότατη και μάλλον πλήρως ενταγμένη σε κάποιο επιδοτούμενο πρόγραμμα, αλλά αυτή την αίσθηση "αυθαίρετου" αποκόμισα, αφού από τη μια για να πάμε στο δωμάτιο έπρεπε να περάσουμε μέσα από το χώρο της ταβέρνας και από την άλλη πολλά τμήματα της διαδρομής ταβέρνα-δωμάτιο ήταν ακόμα με τα μπετά.
Δεν υπήρχε ράμπα για παιδικά καρότσια ή άτομα με κινητικά προβλήματα. Ούτε ανελκυστήρας για τον πάνω όροφο υπήρχε. Ακόμα δεν υπήρχε Resepsion. Χρέη reseption έκανε το... ταμείο της ταβέρνας. Όπως καταλαβαίνετε, όλα πέρναγαν μέσα από την ταβέρνα, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, είχε πολύ καλό φαγητό. Αυτό που δεν είχε ήταν τιμοκατάλογος, είχε όμως παντού αναρτημένες ταμπέλες για τον αγροτουρισμό. Απ' ότι καταλάβαμε ο... αγροτουρισμός ήταν το κύριο προϊόν της ταβέρνας-μπακάλικου-πανσιόν-αγροκτήματος. Όπως λέμε καφετέρια-πιτσαρία-κουρείο-χασάπικο-φανοποιείο. Όλα μαζί σε ένα. Αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητα κακό, μπορεί και να βολεύει σε κάποιες περιπτώσεις που θέλεις ν' αράξεις και να αποφύγεις τις πολλές μετακινήσεις. Όταν όμως συνδυάζεται και με την κακή εικόνα του δωματίου στο οποίο μας οδήγησαν, φυσικά μέσα από την ταβέρνα, δείχνει πως ακριβώς έχει στηθεί το όλο πράγμα. Πρόχειρα, στο γόνατο κι ότι πιάσουμε.
Η όλη αισθητική, συγνώμη, ατμόσφαιρα του δωματίου, γιατί αισθητική δεν υπήρχε, θύμιζε αρχές της δεκαετίας του 60. Τουλάχιστον ήταν σκουπισμένο και σφουγγαρισμένο. Πολύ μικρός χώρος που είχε γίνει ακόμα μικρότερος από την προσθήκη μιας παλιάς πολυθρόνας-κρεβάτι (αυτές τις ξύλινες-σπαστές) που μας πάσαραν για τρίτο κρεββάτι. Και να φανταστείτε ότι είχα διευκρινίσει στον ιδιοκτήτη, με τον οποίο είχα μιλήσει πριν κάνω την κράτηση, ότι θέλω οπωσδήποτε το τρίτο κρεββάτι να είναι... κρεββάτι και όχι ράντζο, γιατί εκεί συνήθως καταλήγει να κοιμάται κάποιος ενήλικας και όχι ένα παιδί.
Στην ίδια λογική με την πολυθρόνα-κρεββάτι ήταν βέβαια και τα υπόλοιπα έπιπλα και αντικείμενα που υπήρχαν στο δωμάτιο. Πρόχειρα τοποθετημένα, να καλύψουν στοιχειωδώς τη διαμονή προσωρινών ενοίκων. Το στρώμα στο κρεββάτι έκανε τέτοια λακκούβα που αν είχε περισσότερο χώρο το δωμάτιο, θα το ρίχναμε σίγουρα στο πάτωμα για να κοιμηθούμε κι ας είχε 30 πόντους χιόνι έξω.
Φυσικά το επόμενο πρωινό φύγαμε τρέχοντας με τα μυξοκλάματα του ιδιοκτήτη στ' αυτιά μας, από τη μια να παραπονιέται, που φεύγαμε απροειδοποίητα και θα του έμενε το δωμάτιο άδειο, και από την άλλη να προσπαθεί να μας πουλήσει "αγροτουριστικά" προϊόντα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά στη συνέχεια μας χρέωσε και το courier με το οποίο μου έστειλε την ταυτότητά μου, που μέσα στον πανικό της φυγής, είχε ξεχαστεί στο ταμείο-reception της ταβέρνας-μπακάλικου-πανσιόν-αγροκτήματος.
Είχα ακούσει παλιότερα γι' αυτή τη πανσιόν, σε κάποιο τηλεοπτικό ρεπορτάζ, σχετικό με την περιοχή και τον αγροτουρισμό. Το ρεπορτάζ μάλιστα είχε παρουσιαστεί σε κρατικό κανάλι κι έτσι σκέφτηκα ότι ίσως να ήταν η καλύτερη μεταξύ των δύο επιλογών που είχα διαθέσιμες. Λάθος, μεγάλο λάθος.
Το "Καρτέρι του Λεωνίδα" λοιπόν, έχει χτιστεί στον πίσω, ακάλυπτο χώρο της ομώνυμης ταβέρνας που προϋπήρχε. Με την πρώτη ματιά μου θύμισε παράνομο πανω-σήκωμα. Όχι ότι είναι παράνομη. Κάθε άλλο, νομιμότατη και μάλλον πλήρως ενταγμένη σε κάποιο επιδοτούμενο πρόγραμμα, αλλά αυτή την αίσθηση "αυθαίρετου" αποκόμισα, αφού από τη μια για να πάμε στο δωμάτιο έπρεπε να περάσουμε μέσα από το χώρο της ταβέρνας και από την άλλη πολλά τμήματα της διαδρομής ταβέρνα-δωμάτιο ήταν ακόμα με τα μπετά.
Δεν υπήρχε ράμπα για παιδικά καρότσια ή άτομα με κινητικά προβλήματα. Ούτε ανελκυστήρας για τον πάνω όροφο υπήρχε. Ακόμα δεν υπήρχε Resepsion. Χρέη reseption έκανε το... ταμείο της ταβέρνας. Όπως καταλαβαίνετε, όλα πέρναγαν μέσα από την ταβέρνα, η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, είχε πολύ καλό φαγητό. Αυτό που δεν είχε ήταν τιμοκατάλογος, είχε όμως παντού αναρτημένες ταμπέλες για τον αγροτουρισμό. Απ' ότι καταλάβαμε ο... αγροτουρισμός ήταν το κύριο προϊόν της ταβέρνας-μπακάλικου-πανσιόν-αγροκτήματος. Όπως λέμε καφετέρια-πιτσαρία-κουρείο-χασάπικο-φανοποιείο. Όλα μαζί σε ένα. Αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητα κακό, μπορεί και να βολεύει σε κάποιες περιπτώσεις που θέλεις ν' αράξεις και να αποφύγεις τις πολλές μετακινήσεις. Όταν όμως συνδυάζεται και με την κακή εικόνα του δωματίου στο οποίο μας οδήγησαν, φυσικά μέσα από την ταβέρνα, δείχνει πως ακριβώς έχει στηθεί το όλο πράγμα. Πρόχειρα, στο γόνατο κι ότι πιάσουμε.
Η όλη αισθητική, συγνώμη, ατμόσφαιρα του δωματίου, γιατί αισθητική δεν υπήρχε, θύμιζε αρχές της δεκαετίας του 60. Τουλάχιστον ήταν σκουπισμένο και σφουγγαρισμένο. Πολύ μικρός χώρος που είχε γίνει ακόμα μικρότερος από την προσθήκη μιας παλιάς πολυθρόνας-κρεβάτι (αυτές τις ξύλινες-σπαστές) που μας πάσαραν για τρίτο κρεββάτι. Και να φανταστείτε ότι είχα διευκρινίσει στον ιδιοκτήτη, με τον οποίο είχα μιλήσει πριν κάνω την κράτηση, ότι θέλω οπωσδήποτε το τρίτο κρεββάτι να είναι... κρεββάτι και όχι ράντζο, γιατί εκεί συνήθως καταλήγει να κοιμάται κάποιος ενήλικας και όχι ένα παιδί.
Στην ίδια λογική με την πολυθρόνα-κρεββάτι ήταν βέβαια και τα υπόλοιπα έπιπλα και αντικείμενα που υπήρχαν στο δωμάτιο. Πρόχειρα τοποθετημένα, να καλύψουν στοιχειωδώς τη διαμονή προσωρινών ενοίκων. Το στρώμα στο κρεββάτι έκανε τέτοια λακκούβα που αν είχε περισσότερο χώρο το δωμάτιο, θα το ρίχναμε σίγουρα στο πάτωμα για να κοιμηθούμε κι ας είχε 30 πόντους χιόνι έξω.
Φυσικά το επόμενο πρωινό φύγαμε τρέχοντας με τα μυξοκλάματα του ιδιοκτήτη στ' αυτιά μας, από τη μια να παραπονιέται, που φεύγαμε απροειδοποίητα και θα του έμενε το δωμάτιο άδειο, και από την άλλη να προσπαθεί να μας πουλήσει "αγροτουριστικά" προϊόντα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά στη συνέχεια μας χρέωσε και το courier με το οποίο μου έστειλε την ταυτότητά μου, που μέσα στον πανικό της φυγής, είχε ξεχαστεί στο ταμείο-reception της ταβέρνας-μπακάλικου-πανσιόν-αγροκτήματος.
Posts
No comments:
Post a Comment